Ποιος θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή;

Μου έχει τύχει ήδη δύο φορές μέσα σε μία εβδομάδα. Περνώντας δίπλα από ένα «πηγαδάκι» από 3-4 άτομα, υπήρχε ο τύπος που έβαζε τις φωνές στους υπόλοιπους. «Φυσικά και θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή.

 Ποιος από όλους αυτούς τους αλήτες πολιτικούς που είναι τόσα χρόνια πάνω δεν έκλεψε και δεν πρόδωσε τον λαό; Είδαμε και την Αριστερά, είδαμε και τον Καρατζαφέρη. Όλοι τους κρεμάλα θέλουν». (…με κάποιες ελάχιστες παραλλαγές, αλλά και οι δύο συμπεριλαμβάνουσες την trendy λέξη «κρεμάλα»). 

Μην φανταστείς κανέναν ξυρισμένο πιτσιρικά πιθηκομούτσουνο ή κανένανFasistopithecus Hellenaris. Μια καθημερινή φυσιογνωμία με σπορ ντύσιμο, ο ένας γύρω στα 28 και ο άλλος γύρω στα 45. Καθημερινές φάτσες σε καθημερινή περιβολή. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Και μη νομίζεις ότι οι άλλοι τους δουλεύανε. Ίσα ίσα που ακούγανε με περίσσια προσοχή. 

Παλιότερα που εξέφραζα κάποιες ανησυχίες για τον τρόπο που εξελισσόταν το κίνημα των αγανακτισμένων, είχα γράψει: «προκειμένου να ισχυροποιηθεί μία ολοκληρωτική ιδέα, πρέπει να αδυνατίσει μία θεσμικά δημοκρατική». Κάθε φορά που εκτοξεύεται μία πέτρα ή δημιουργείται μία οχλοκρατική δυναμική εναντίον κάποιου ανθρώπου ή ενός δημοκρατικού συμβόλου, μειώνεται κατά μία «μονάδα πολιτισμού» η ικανότητά μας να λειτουργούμε συλλογικά, δημοκρατικά, με σεβασμό στην ελευθερία του λόγου και την άποψη του άλλου. 

Σημασία σε τέτοιες δυναμικές δεν έχει το χρώμα του κινήματος. Δεν απασχολεί την ψυχοσύνθεση της κοινωνίας αν η «πέτρα» προέρχεται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, την Αριστερά, την Ακροδεξιά, ή τον οποιονδήποτε αποφασίσει να εκφράσει το μακρύ και το κοντό του ή εν τέλει την ιδεολογία του με βίαιο τρόπο. Αυτό που μένει, είναι η δυναμική. Αν τον τελευταίο χρόνο μάς έχει γίνει συνήθεια η κατηγοριοποίηση της κοινωνίας σε λαό και πολιτικούς, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε πατριώτες και ανθέλληνες, δηλαδή σε καθαρά γενικευμένους και ανυπόστατους διαχωρισμούς, τότε γίνεται συνήθεια και η εκάστοτε διαμάχη μεταξύ αυτών των κατηγοριών, αλλά και της φασίζουσας δυναμικής αυτής της διαμάχης. 

Όταν κάποιοι ωρυόμαστε για την πόλωση της πολιτικής, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν αναφερόμαστε στον φανατισμό και τις ακρότητες των υφιστάμενων άκρων, αλλά την απορρόφηση της πιο μετριοπαθούς και ισορροπημένης νοοτροπίας προς αυτά τα άκρα. Οι δύο προαναφερθέντες «κήρυκες» της Χρυσής Αυγής, είναι πολύ πιθανό στις προηγούμενες εκλογές να είχαν στηρίξει άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτή η σταδιακή μεταφορά προς τα άκρα είναι που ευνοείται από το γενικότερο κλίμα της αυτοδικίας, της βίας και του γενικότερου σιγονταρίσματος αυτού του κλίματος από τα ΜΜΕ. Δεδομένου ότι η Χρυσή Αυγή, ανέκαθεν εξέφραζε μία ακεραιότητα στην στάση της απέναντι στους «πουλημένους και προδότες πολιτικούς», φυσικό είναι το άκρο που τελικά θα υποδεχτεί μία μεγάλη μερίδα από τους απολιτίκ αγανακτισμένους, να είναι η ακροδεξιά. Η πολιτικοποιημένη αγανάκτηση είχε «σπίτι» ούτως ή άλλως εξ’ αρχής. 

Τώρα που πλησιάζει η 25η Μαρτίου, κάποιοι ακονίζουν τις ορέξεις τους με ντου, γιούχες, μούντζες, γιαούρτια, προπηλακισμούς και τραμπουκισμούς. Πώς είναι κάτι χουλιγκάνια που ζούνε μόνο για την ημέρα του αγώνα και την υπόλοιπη εβδομάδα φορτώνουν αδρεναλίνη, τσαμπουκά και οπαδική έκσταση; Κάτι παρόμοιο πλέον αρχίζει να συμβαίνει και με τις παρελάσεις ή τις δημόσιες εμφανίσεις διαφόρων προσώπων. Μόνο που αυτή τη φορά, το συνονθύλευμα της αριστερίστικης, εθνοπατριωτικής, αγανακτισμένης σαλάτας, θα έχει την ευκαιρία να εκφράσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις στις ερχόμενες εκλογές. Και όπως πέρσι γελάγαμε με την υποψηφιότητα Μιχαλολιάκου στον Δ. Αθηναίων και μέσα σε μία νύχτα μάς κόπηκε ο βήχας, ενδεχομένως στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές, και πάντα με την βοήθεια της «ιδεολογικοποιημένης» αποχής, να μαρτυρήσουμε παρόμοια σκηνικά.

Πηγή: Το ελληνάκι