Τον προηγούμενο μήνα η συντριπτική πλειοψηφία των Πανεπιστημιακών Σχολών βρισκόταν υπό κατάληψη και, δυστυχώς, ένα μεγάλο ποσοστό εξακολουθεί να βρίσκεται ακόμη και σήμερα.
Βεβαίως, η πρακτική των καταλήψεων είναι μία παθογένεια που ταλαιπωρεί την Ελληνική κοινωνία και την οποία η κυβέρνηση φαίνεται αδύναμη να αντιμετωπίσει.
Οι καταλήψεις στα Πανεπιστήμια άρχισαν με πρωτοβουλία ομάδος φοιτητών που διετύπωσαν ενστάσεις τόσο για την ουσία όσο και για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε. Θεώρησαν ιδιαίτερα προκλητικό, να ψηφισθεί, δηλαδή, ένας νόμος για τα Πανεπιστήμια όσο αυτά ήταν κλειστά λόγω θερινών διακοπών. Δυστυχώς, κάποιοι «σοφοί» έκριναν ότι με την μεθοδολογία αυτή θα αποφεύγοντο οι φοιτητικές αντιδράσεις. Το επιχείρημα γρήγορα επενδύθηκε με πολιτικό σκεπτικό, αλλά και συνοδεύτηκε με επισημάνσεις δυσλειτουργίας που θα αναδειχθούν κατά την εφαρμογή του νόμου που, ναι μεν ήταν λίγες αλλά όχι όλες αβάσιμες. Έτσι, οι μικρές ομάδες που ξεκίνησαν τις καταλήψεις, γρήγορα πολλαπλασιάσθηκαν και διαμορφώθηκε ένα ιδιαίτερα σοβαρό μαζικό κίνημα.
Βεβαίως, μια κατάληψη σε Πανεπιστημιακή Σχολή είναι ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση, με σοβαρές συνέπειες για το σύνολο των φοιτητών αλλά και για τις οικογένειες τους. Δυστυχώς, ο χρόνος είναι ευθύγραμμος και οι 26 εβδομάδες διδασκαλίας για τα δύο εξάμηνα και οι έξι εβδομάδες για την εξεταστική, δύσκολα μπορούν να χωρέσουν μέχρι το τέλος Ιουνίου του 2012 αν οι καταλήψεις συνεχίζοντο.
Η απειλή ότι θα χαθεί το εξάμηνο εύκολα λέγεται και δύσκολα αποφασίζεται από ακαδημαϊκούς δασκάλους που σέβονται το λειτούργημα τους και την κοινωνία, η οποία θα πληρώσει το βαρύ τίμημα αυτής της επιλογής . Έτσι, υπήρχε ένας μόνος δρόμος να πεισθούν οι φοιτητές να πάνε στις γενικές συνελεύσεις και να ψηφίσουν για την διακοπή της κατάληψης.
Η διαπίστωση που κατά καιρούς έχουν κάνει όλοι οι Πανεπιστημιακοί – με πείρα διοίκησης στα Πανεπιστήμια – είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών ενδιαφέρεται περισσότερο για την ποιότητα της γνώσης που τους δίδεται, για την ποιότητα των εργαστηρίων που τους προσφέρονται και για την εύρυθμη λειτουργία του τμήματος στο οποίο σπουδάζουν και πολύ λιγότερο για τα “κοινά”. Αυτό δείχνει, άλλωστε, και η χαμηλή συμμετοχή τους στις φοιτητικές εκλογές, καθώς και η πολύ μικρή συμμετοχή τους στις εκλογές για την ανάδειξη των οργάνων διοίκησης. (Στις τελευταίες πρυτανικές εκλογές, στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, το ποσοστό συμμετοχής των φοιτητών ήταν μικρότερο από 10%). Βασιζόμενοι στη διαπίστωση αυτή ξεκίνησε μια επίπονη και χρονοβόρος διαδικασία ενημέρωσης και συζήτησης, προκειμένου να σταματήσουν οι καταλήψεις.
Οι μικρές ομάδες των φοιτητών που περιφρουρούσαν την κατάληψη πολλές φορές ξεπερνούσαν τα όρια, και με περισπούδαστο ύφος εκφραστών της λαϊκής εξουσίας απαγόρευαν στα μέλη ΔΕΠ, αλλά και στο λοιπό προσωπικό να επιτελέσουν τις εργασίες τους και να επισκεφθούν τα εργαστήρια τους. Οι πλέον συζητήσιμοι, όμως, και ήταν πολλοί, για να υποστηρίξουν την θέση τους επικαλούντο πικρές αλήθειες. Στο επιχείρημα που συχνά διατυπωνόταν από πολλούς συναδέλφους, οι οποίοι σε σταθερή βάση προσπαθούσαν μπροστά από την πόρτα με το λουκέτο να μεταπείσουν τους καταληψίες πως αμφισβητείται ένας νόμος που ψηφίσθηκε από τα 5/6 της Βουλής των Ελλήνων η απάντηση δυστυχώς ήταν “Σεις είστε ευχαριστημένος με τους νόμους που ψηφίσθηκαν και οδήγησαν τη χώρα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα”; Και συχνά συμπλήρωναν :
“Είμαστε νέοι άνθρωποι και βλέπουμε τη γενιά μας να καταστρέφεται από λάθη που έκανε η δική σας γενιά“.
Χρειάσθηκε διαρκής προσπάθεια πολλών συναδέλφων με διεξοδικές συζητήσεις, αλλά και αξιοποίηση των συγχρόνων μέσων της πληροφορικής, προκειμένου να πεισθούν μεγάλες ομάδες φοιτητών ότι η κατάληψη, ως ακραία μορφή πάλης, της κατάληψης μόνο ζημιά προκαλεί στις σπουδές τους αλλά και σε ολόκληρη την Πανεπιστημιακή κοινότητα.
Η κοινή λογική επεκράτησε οι φοιτητές πήγαν στις Γενικές Συνελεύσεις και διέκοψαν την κατάληψη. Η εξεταστική με δυσκολία αλλά με συνέπεια, πραγματοποιείται κανονικά και η νέα Ακαδημαϊκή χρονιά φαίνεται – έστω και με πάρα πολλές δυσκολίες – να ξεκινά. Σε κανέναν, όμως, δεν πρέπει να διαφεύγει ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη και η ισορροπία ιδιαίτερα εύθραυστη. Μπορεί εύκολα να ανατραπεί, με συνέπειες ιδιαίτερα σοβαρές – και όχι μόνο για την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση.
*Ο Μανώλης Φραγκούλης είναι Καθηγητής Βιοχημείας και Πρόεδρος του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΕΝ ΒΡΊΖΟΥΜΕ Ή ΠΡΟΣΒΆΛΟΥΜΕ,ΑΛΛΙΩΣ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΑΜΕΣΩΣ