"Ναι στον αθλητισμό, Όχι στην βία!" κλισέ ;

 Αυτή τη φορά το check in έγγραφε Κλεάνθης Βικελίδης. Tag σε αυτό έκαναν ο ΑΡΗΣ και ο ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ. Το ημερολόγιο έδειχνε 8 Απριλίου. Μία Κυριακή, ένας αγώνας. Ως συνήθως.



Στο ψητό.

Λίγο πριν το... πρώτο ημίχρονο, και ενώ η φιλοξενούμενη ομάδα προηγείται με το μοναδικό γκόλ του αγώνα, ένα μπουκάλι εκτοξεύτηκε από μία κερκίδα και χτύπησε την βοηθό διαιτητή Χρυσούλα Κουρομπύλια.



Ο αγώνας τερματίστηκε. Όχι άμεσα. Ο διαιτητής, Σταύρος Τριτσώνης πάτησε το pause για λίγα λεπτά. Ζήτησε άμεση εκκένωση των δύο γειτονικών θυρών από τις οποίες «ήλθε» το αντικείμενο, αλλά η κατάσταση δεν χαρακτηρίστηκε από αμεσότητα. Αυτή η καθυστέρηση ώθησε, εν τέλει, τον διαιτητή στην λήξη του αγώνα. Ο Άρης έχασε στα χαρτιά με 0-3 όπως ορίζει ο νόμος του ποδοσφαίρου σε τέτοιες περιπτώσεις, και έπονται επιπλέον ποινές για την ομάδα.



Το εν λόγω μπουκάλι δεν ήταν το πρώτο που έπεσε μέσα σε γήπεδο. Είναι ακόμη μια σταγόνα σε ένα από καιρό ξεχειλισμένο ποτήρι. Το ότι χτύπησε την νεαρή διαιτητή αφρίζει το ποτήρι, δίνοντας του επιτέλους (;) κάποια παραπάνω προσοχή. Ποινές και ευθύνες πρέπει να δωθούν και δή άμεσα. Όχι επειδή φταίει η ομάδα του Άρη- είναι πολύ γενικό, ίσως και άστοχο να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Τίθεται όμως μείζον ζήτημα σωφρονισμού. Αισθήματος τιμωρίας κατόπιν μίας εγκληματικής πράξης.



Θεατές, οπαδοί, φίλαθλοι… Το Ελληνικό λεξιλόγιο είναι πλούσιο στην περιγραφή των ανθρώπων που δηλώνουν παρόντες στο γήπεδο και απολαμβάνουν μπάλα. Λογικό. Η ανομοιογένεια άλλωστε αυτών ως προς τον χαρακτήρα είναι σαφής. Άνθρωποι που αγαπούν το ποδόσφαιρο, και άνθρωποι που αγαπούν τα υβριστικά –και μόνον- συνθήματα, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την καταστροφή ξένης περιουσίας, την βία…



Δεν είναι μόνο οι οπαδοί του Άρη. Σε κάθε ομάδα, είτε αυτή παλεύει για champions league είτε σε τοπικό πρωτάθλημα υπάρχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ανθρώπων στην κερκίδα.

Νιώθω πως η κερκίδα γίνεται ένα εκκολαπτήριο στο οποίο άνθρωποι μαθαίνουν στην ανομία και την αναρχία. Εκφράζονται έντονα, με τρόπο επικίνδυνο. Μαθαίνουν στο έγκλημα.



Η έλλειψη σοβαρών ποινών και κυρώσεων, η έλλειψη ουσιαστικής αστυνόμευσης και η ερασιτεχνική ασφάλεια των γηπέδων μπαίνουν στο σέικερ και σερβίρουν ένα τέλειο έγκλημα. Το «κοκτέιλ» γαρνίρει ιδανικά ο κάθε αθλητικογράφος ή άνθρωπος των σπορ που ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τα γεγονότα.



Συνήθως η ανοχή είναι συνενοχή. Στην περίπτωση της «κερκίδας» δεν ισχύει. Κάθε υγιής φίλαθλος καταδικάζει τέτοια γεγονότα που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν αποτρεπτικά στο να πάει ο ίδιος στο γήπεδο. Αυτό αμβλύνεται όταν γίνεται λόγος σε μικρά παιδιά. Όσο μεγάλη κι εάν είναι η αγάπη σου για το ποδόσφαιρο, δύσκολα θα πας το 10χρονο αγόρι σου σε τέτοιο περιβάλλον.



Επίλογος

Συνθήματα τύπου «Ναι στον αθλητισμό, Όχι στην βία» ακούγονται πιο κλισέ και απ’το you are beautiful, I love you. Γελούσα με κάτι τέτοια, χάνοντας την αξία τους. Λέω Ναι στον αθλητισμό, ναι στην ευγενή άμιλλα –μέσα, και έξω από τις γραμμές του γηπέδου- και καταδικάζω τα εγκλήματα που γίνονται εις το όνομα της «ομάδας».

του Γιάννη Παπαμικρουλέα
http://ntaksi.blogspot.com/