Mια ιστορία σαν παραμύθι

Ο Γιάννης Αγιάννης και ο Ιαβέρης...
Δυο αγαπημένοι μου ήρωες, που έζησαν και ζουν στις σελίδες ενός από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ.
Ο Γιάννης Αγιάννης, που έκλεψε ενα κομμάτι ψωμί για να φάει και ο Ιαβέρης από την άλλη μερά, η αντίπερα όχθη της κοινωνίας: Ο νομοταγής πολίτης, ο αυστηρός τιμωρός, ο αχόρταγος κυνηγός των παρανόμων, των παραβατών και των κλεφτών. Προσωπικά τον αγάπησα πολύ τον Ιαβέρη... Είναι σκληρός, αλλά κάπου μέσα του έχει αισθήματα ή συναισθήματα. Έχει αυτό που θα έλεγαν οι σύγχρονοι πολιτικοί "ένα όραμα" για την κοινωνία και τον κόσμο, τον θέλει καθαρό και δίκαιο. Χωρίς αμφιβολία είναι καλός. Ωστόσο και ο Γιάννης Αγιάννης είναι καλός. Αναγκάστηκε να γίνει κλέφτης, μετανόησε, ανακάλυψε το δρόμο της αρετής και με λίγα λόγια άλλαξε, εσωτερικά κι εξωτερικά.
Όλοι ξέρουμε πώς τελειώνει το βιβλίο αυτό. Ο Αγιάννης σώζει τον Ιαβέρη και η θλιβερή καταδίωξη σταματά όταν ο Ιαβέρης, καταλαβαίνοντας τη σκληρότητα της συμπεριφοράς του όλα αυτά τα χρόνια, δίνει στον Αγιάννη την ελευθερία του αυτοκτονώντας.
ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ λοιπόν...


Ο άθλιος, μικρός άνθρωπος, που πνίγεται από τη φτώχεια, όπως ο άνθρωπος από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο άθλιος νομοταγής, που χάνει τον έλεγχο, παρασυρμένος από το καθήκον του. Ο άθλιος κλέφτης, που γίνεται παραβάτης για να επιβιώσει. Η γυναίκα που δίνει το κορμί της για να επιβιώσει η μικρή της κόρη και η ίδια...
Ο ΑΘΛΙΟΣ λοιπόν, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. 'Οχι πάντα, αλλά πολλές φορές.

Όλοι γινόμαστε λίγο ή πολύ άθλιοι. Ξεπέφτουμε από τα βάθρα μας και κυλιόμαστε στις μικρότητες που μόνο η ανθρώπινη φύση μπορεί να δημιουργήσει. Στη ζωή μας δεν μπορούμε να αντέξουμε χωρίς αυτές τις μικρές στιγμές αθλιότητας. Ο Ιαβέρης δίχως τον Αγιάννη θα ήταν ένα τίποτα. Η ζωή του δε θα είχε νόημα ούτε ουσία. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα. Η σωτηρία και των δυο ήρθε ύστερα από μια μακροχρόνια μάχη και σειρές δολοπλοκιών και αθλιοτήτων.
Με λίγα λόγια... Όλοι μας βιώνουμε καθημερινά μέσα μας το "καλό και το κακό". Την αέναη μάχη ανάμεσα στην αρετή και την πονηριά, τη σκλαβιά και την υποδούλωση. Πέφτουμε, γιατί, δίχως αυτό δε θα είχε καμία ουσία το να στεκόμαστε διαρκώς στα πόδια μας. Η ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κυνήγι είτε είσαι ο Ιαβέρης και κυνηγάς μανιωδώς τον Αγιάννη είτε είσαι ο Αγιάννης και κυνηγάς την αποκατάσταση της αλήθειας και την ελευθερία. Κι αυτό είναι μέσα στο αίμα και στη ψυχή μας.

Ζούμε, λοιπόν, σε έναν κόσμο που μας έπλασε φαντάσματα και ψεύτικους παραδείσους, αλλά αληθινούς εχθρούς, για να μπορούμε να καταδιώκουμε. Μας έπλασε τους "κακούς", για να τους δείχνουμε και να ετεροκαθοριζόμαστε εμείς ως "οι καλοί". Κι αυτό είναι επίσης στη μοίρα μας. Ο Ιαβέρης χρειαζόταν τον Αγιάννη για να υπάρξει, για να νιώσει, για να ζήσει, για να δώσει νόημα στη ζωή του. Ο ένας δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τον άλλο. Όχι, δεν είναι αυτό το κακό. Το κακό είναι να εμμένουμε στην αθλιότητά μας είτε επειδή το ανεχόμαστε είτε επειδή το αξίζουμε.

Και τώρα θα με ρωτήσετε γιατί έκατσα κι έγραψα αυτή την ιστοριούλα... Η απάντηση είναι πως απλά μου αρέσει. Πάντα σκέφτομαι πως, αν ζούσε τώρα αυτός που με έκανε να αγαπήσω τον Αγιάννη και τον Ιαβέρη, θα χαμογελούσε γνωρίζοντας πως 15 χρόνια μετά εξακολουθώ και την σκέφτομαι. Ήταν αυτός, ο ίδιος άνθρωπος, που με δίδαξε με τη στάση του απέναντι στη ζωή πως όλοι εμείς, οι παροδικά κι εν δυνάμει άθλιοι, αν μονιάσουμε και πιαστούμε χέρι- χέρι, μπορούμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας... Μπορούμε εγώ κι εσύ, ο Ιαβέρης και ο Αγιάννης μαζί -αχ! μαζί- να κάνουμε τον κόσμο να δει τη ζωή με άλλα μάτια.

Αυτόν τον άνθρωπο ήταν πραγματικά τιμή μου που τον γνώρισα.