Λίγα χρόνια μετά

17 Νοεμβρίου, 2005

Μαθητής ακόμη, ήμουν παρών στην επετειακή εκδήλωση του σχολείου μου. Ήταν μία από τις μέρες εκείνες που γενικώς γουστάραμε, καθ’ότι χάναμε τη φυσική και τα μαθηματικά κατεύθυνσης. Έχοντας φορέσει τα καλά μου (ένα πόλο μπλουζάκι αρκούσε τότε) με θυμάμαι στο σχολείο, στην αίθουσα εκδηλώσεων, να παρακολουθώ...

την γιορτή.

Γιορτινή μουσική, φωτογραφικό υλικό, πάντα ασπρόμαυρο, στο videowall, και ποιήματα αντίστοιχα του κλίματος. Παιδί όν, και με επιδερμική γνώση του τι έγινε τότε, προτιμούσα να δίνω σημασία στην συζήτηση των διπλανών για το τι θα κάνουμε μετά, προκαλώντας έτσι την παρατήρηση της καθηγήτριας των Αγγλικών.

Κι ενώ περνούσε η ώρα, και η όλη παρουσίαση βρισκόταν στο τέλος της, ακούστηκε το γνωστό βίντεο με την φλογερή φωνή ‘Εδώ Πολυτεχνείο…σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός…’. Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά! Δεν το κρύβω πως ανατρίχιασα μόλις οι φοιτητές αποκάλεσαν ‘αδέλφια τους’ τους φαντάρους που απειλητικά περίμεναν απ’έξω! Παρατήρησα  έναν καθηγητή μου… Μου τον έδειξε ο διπλανός, σχολιάζοντας τον ειρωνικά : «κοίτα τον…κλαίει!». Ο καθηγητής της χημείας μας, είχε όντως δακρύσει. Δεν γέλασα, το κάθε άλλο! Ένιωσα άσχημα, αρχικά, και πολύ έντονα εν συνεχεία. Ένα συναίσθημα που με μετέφερε για λίγο εκεί, τότε…   

Δεν κατάφερα να κρατηθώ, στο τέλος της γιορτής, και τον βρήκα προσωπικά. ‘Ήμουν κι εγώ εκεί’ μου είπε. ‘Σπούδαζα τότε στο χημικό Αθηνών, και όπως και πολλοί φίλοι συμφοιτητές μου είχα πάει στο Πολυτεχνείο για υποστήριξη. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια’ συνέχισε εμφανώς συγκινημένος…

Το βλέμμα του έχει μείνει ακόμη στην μνήμη μου. Είδα στα μάτια του εικόνες  του τότε, ζωντανές, έγχρωμες με φωνές και συναίσθημα! Καμία σχέση με το υλικό της γιορτής και τα βαρετά ποιήματα υπό τον λόγο των μαθητών.

Σκοπός κάθε γενιάς είναι να αφήσει τον κόσμο λίγο καλύτερο, στην επόμενη. Και μην ξεχνάμε την σημασία της λέξης κόσμος: στολίδι.

Κύριε καθηγητά, ανήκω στην αμέσως επόμενη γενιά, και έχω να σου πώ δυο λόγια που δεν θα σ’αρέσουν…

Είσαστε, εσείς, οι τότε φοιτητές,  που μας μάθατε να διεκδικούμε, να παλεύουμε, να θεωρούμε πως φταίμε εμείς για τα λάθη μας, και εμείς να τα διορθώνουμε, αλλά είσαστε εσείς οι ίδιοι οι οποίοι μας παραδώσατε τον κόσμο χειρότερο κι απ’ότι τον βρήκατε.

Βρισκόμαστε εν καιρώ κρίσης. Κρίσης οικονομικής, κρίσης πολιτικής, κρίσης κοινωνικής.

Και είσαστε εσείς που την προκαλέσατε και που μας στερείτε ένα όμορφο παρόν, ένα όμορφο μέλλον.

Εσείς που τόσο ρομαντικά, τόσο σκληρά, και ειλικρινά- δεν διαφωνώ- τότε προσπαθήσατε, αλλά ξεχάσατε εν συνεχεία να δείτε λίγο πιο βαθιά στο μέλλον, κάνοντας κατασπατάληση των πόρων, κατασπατάληση της ζωής αφήνοντας έτσι ψίχουλα από την πίτα μας.

Άλλοι από εσάς έγιναν πολιτικοί, συγχέοντας την Δημοκρατία, με την ασύστολη ψηφοθηρία. Άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες, ξεχνώντας την εφορία  και τις αποδείξεις. Άλλοι βολευτήκατε σε θέσεις υψηλές ως στελέχη,  κοιτώντας αποκλειστικά εαυτόν. Άλλοι γίνατε επιχειρηματίες μεγάλοι και τρανοί, επιχειρηματίες  που δηλώνουν το ξενοδοχειακό τους συγκρότημα ως άλλο ξενώνα.

Είσαστε εσείς που λειτουργώντας εν αγνοία, και καλύπτοντας τα τότε υλικά απωθημένα –και όχι μόνον- μας προσφέρετε τώρα μία ζωή δύσκολη.

Δεν μ’αρέσει να ρίχνω ευθύνες αλλού. Προτιμώ να παίρνω το βάρος πάνω μου, και να ψάχνω εγώ για την λύση. Στην περίπτωση της γενιάς μου όμως, κύριε καθηγητά, το βάρος αυτό δεν το πήρα εθελούσια: το φορτώθηκα απ’την δική σας.

Νιώθω πως ο καιρός με πιέζει να ωριμάσω περισσότερο, για να ανταπεξέλθω.

Δεν θέλω, και Δεν θα επαναλάβω τα ίδια λάθη, κύριε καθηγητά, Δεν θα τα επαναλάβω!

http://ntaksi.blogspot.com/