Ο κοσμοπολίτης καρχαρίας

Τίποτα δεν έδειχνε να ταράζει την ηρεμία της θάλασσας εκείνη τη μέρα. Μόνο ο μικρός κυματισμός που σήκωνε το καχεκτικό

 αυγουστιάτικο μπουρίνι. Ενα ξαφνικό και... δυνατό όμως πλατάγιασμα που ακούστηκε μες τη σιωπή, άρχισε να σπέρνει ρίγη πανικού στα κοπάδια των μικρών ψαριών που έβοσκαν αμέριμνα.

Στο ξέφωτο του πυθμένα, φάνηκε μία επιβλητική σκιά και ακολούθησε μια... κλωτσοπατινάδα, σα να έμπαινε η αλεπού στο κοτέτσι. Τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο χειρότερα επειδή αντί για αλεπού, η φάτσα που ξεπρόβαλε ήταν πιο τρομακτική: εκείνη του αλεπόσκυλου!

Ο καρχαρίας αλεπόσκυλος θεωρεί επικράτειά του το Αιγαίο. Και το Ιόνιο. Και την Αδριατική. Και τη Μαύρη Θάλασσα. Επίσης και τη θάλασσα της Λεβαντίνης, νοτιοανατολικά της Ρόδου. Αφού δεν είναι μεταναστευτικό είδος, δεν έχει λόγο να πηγαινοέρχεται σε περιοχές που απέχουν πολύ μεταξύ τους. Πάει από το ένα πέλαγος στο άλλο. Οχι όμως χωρίς να προσέχει πού... πατάει.

Και ειδικά όταν είναι να μπει στο Αιγαίο! Φρενάρει απότομα και δεν βγάζει άχνα. Κοιτάει αριστερά, δεξιά και μόλις σιγουρευτεί κάνει το μεγάλο βήμα. Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι πάντα τον πιάνει μόλις πάει να μπει στο Αρχιπέλαγος. Βασικά στο συκώτι είναι που νιώθει το βάρος, επειδή το λάδι που περιέχεται εκεί είναι πλούσιο σε βιταμίνες. Σα να μην έφτανε αυτό, πολλοί βρίσκουν και το κρέας του εύγεστο αλλά και το δέρμα του χρήσιμο. Ειδικά μάλιστα αν έχει αποκτήσει και μεγάλο μπόι - που καμιά φορά μπορεί να φτάσει και τα πέντε μέτρα - τότε ο καθένας καταλαβαίνει γιατί τρέμουν τα σαγόνια του πριν κάνει το μεγάλο βήμα.

Ισως και να το κατάλαβε και ο ίδιος γι' αυτό και φροντίζει να μην ξεπερνά σε μέγεθος τα τρία μέτρα, μήπως και περάσει... απαρατήρητος. Μάλιστα, οι αλεπόσκυλοι που ζουν στις Βαλεαρίδες Νήσους, είναι ακόμη μικρότεροι και όσο κι αν τεντωθούν, δεν ξεπερνούν σε μήκος τα 75 εκατοστά.

Πάντως εδώ στην Ελλάδα - και ευτυχώς - οι ψαράδες δεν κυνηγούν τον αλεπόσκυλο για το κρέας του. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα είδος που κινδυνεύει. Ομως παρά το μεγάλο του μέγεθος (και τα 400 κιλά βάρος!) είναι ακίνδυνος για τον άνθρωπο. Και όσοι τον πιάσουν κατά λάθος καλά θα κάνουν να τον αφήσουν ελεύθερο!

Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι το μεγάλο ουραίο του πτερύγιο που μοιάζει με ουρά αλεπούς. Το χρώμα στη ράχη του είναι γκρι - μπλε και συνήθως δεν θέλει να καταδύεται σε βάθη μεγαλύτερα από 500 μέτρα.

Οταν είναι σε μικρή ηλικία, προτιμά τα νερά κοντά στις ακτές, σε αβαθείς κόλπους. Είναι ζωοτόκο είδος, πράγμα που σημαίνει ότι τα έμβρυα τρέφονται από το λεκιθικό σάκο ή και με ώριμα ωοκύτταρα που η μητέρα παράγει κατά την κύηση.

Αυτός είναι λοιπόν ο κοσμοπολίτης καρχαρίας που μόλις καταλάβει ότι δεν τον ακολουθεί κανείς και πώς δεν πιάστηκε σε κανένα αδέσποτο δίχτυ ή παραγάδι, αρχίζει έναν σαματά άνευ προηγουμένου και ορμάει στη λεία του.

Τον σαματά βέβαια, μάλλον από τη χαρά του τον κάνει γιατί τι νόημα έχει να τρομάξει ένα κοπάδι σαρδέλες, τα καλαμάρια ή κανένα ψαροπούλι;

Εκείνη τη μέρα με το καχεκτικό αυγουστιάτικο μελτέμι, ο σαματάς τελείωσε απότομα. Τα μάτια του αλεπόσκυλου συννέφιασαν και το στόμα του έμεινε ανοικτό! «Τώρα βρήκε;», ήταν σα να αναρωτήθηκε.

Αυτός που πλησίαζε ήταν γνώριμος των πειρατών της Μεσογείου από τον 18ο αιώνα. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να συναντήσει κανείς αν βρισκόταν μεσοπέλαγα. Ηταν ο Προσκυνητής. Και ζύγωνε αργά.

πηγή : www.tanea.gr