Η εξομολόγηση ενός τσολιά στο Σύνταγμα...

"Γεια σας. Με λένε Τάσο και είμαι από τα Φάρσαλα. Είμαι τσολιάς στο Προεδρικό Μέγαρο και μία παρά μία, έχω υπηρεσία στον Άγνωστο Στρατιώτη. Εύζωνας. Παλιά λέγανε είναι βαριά η τέτοια του τσολιά. Τώρα λένε είναι βαριά η μα...ία του τσολιά, που κάθεται και... τρώει ακίνητος τα δακρυγόνα και τα μάρμαρα.

Και εξηγούμαι. Την Τετάρτη ήμουν υπηρεσία...

2- 4 το απόγευμα. Κάναμε τη θεαματική είσοδο, που μεταξύ μας την έχουμε βαρεθεί, 50 χρόνια οι ίδιες κινήσεις, χρειάζεται λίγο Φωκάς Ευαγγελινός να γίνουν πιο σύγχρονες, και πιάνω θέση στο φυλάκιο.

Με το που αράζω ακούνητο και αμίλητο στρατιωτάκι, νιώθω ένα μάρμαρο να' ρχεται κατά πάνω μου. Ο κανονισμός λέει να μην κουνιόμαστε και τανξ να' ρθει πάνω μας. Ευτυχώς το μάρμαρο περνάει ξυστά στο πρόσωπό μου και μου ξυρίζει από τη μία πλευρά τα γένια δύο ωρών που είχα. Ώσπου να χαρώ το δώρο, διπλή χαρά, ένα άλλο μάρμαρο ξυρίζει και το άλλο μου μάγουλο...

Την ίδια στιγμή βρίσκει την ευκαιρία και μπαίνει στο φυλάκιο ένας αστυνομικός με στολή και βγαίνει ημίγυμνος με πολιτικά και ένα σιδερένιο λοστό. Ο κανονισμός λέει ακούνητο και αμίλητο στρατιωτάκι και δεν είπα τίποτα και ο συνάδελφος απέναντι κάνει μερικά ρυθμικά βήματα, χτυπάει με όση δύναμη έχει το δεξί και με κοιτάει στα μάτια και να μου λέει πάλι με τα μάτια , "ρε, συ, τι γίνεται εδώ;".

Δεν προλαβαίνει να μου κλείσει και το μάτι και πέφτουν κάνα δυο τόνοι δακρυγόνα. Λέω τόνοι, γιατί έτσι τα μετράμε τώρα. Παλιά λέγαμε ρίξαν δύο δακρυγόνα, τώρα λέμε ρίξαν δύο τόνους δακρυγόνα.

Ο ένας τόνος έσκασε μπροστά μου. Ένιωσα να πνίγομαι, αλλά έκανα τον αδιάφορο. Έτσι λέει η εκπαίδευση. Ο συνάδελφος τον βλέπω, τα ίδια, προσπαθεί να μην κλάψει. Τα μάτια μας τσούζουν, η αναπνοή μας κόβεται, αρχίζουμε να βήχουμε, αλλά αυτό δεν φαίνονταν προς τα έξω. Είναι θέμα εκπαίδευσης. Σκάνε τότε άλλοι τρεις τόνοι δακρυγόνα μπροστά μας και περνάνε και καμιά δεκαριά μάρμαρα και μας κόβουν στα πλάγια τα μαλλιά. Ούτε ο Τρύφωνας Σαμαράς τέτοια κουπ. Δυστυχώς πάνω φορούσαμε μπερέ, άλλη φορά όμως.

Τα μάρμαρα τα είχαν ξηλώσει από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Το κατάλαβα γιατί ένα που περνούσε από μπροστά μου έγραφε "Πίνδος" και ένα άλλο μου είπε ο συνάδελφος ότι έγραφε "Θερμοπύλες". Στο μεταξύ οι αστυνομικοί έκρυβαν στο φυλάκιό μας, κάποιους με πολιτικά, παρακρατικοί ήταν, τί να λέμε τώρα.

Πόσοι μπορούν να χωρέσουν σε ένα smart; Μπορεί και 10 αν στριμωχτούν καλά. Πως στριμώχτηκαν 100 μέσα στο φυλάκιό μου, προσπαθώ να το καταλάβω ακόμα. Και δεν είναι ότι έκλαιγαν και αυτοί από τα δακρυγόνα, αλλά έκλαιγε ακόμα και το φυλάκιο, αναταρασσόταν ολόκληρο όταν έβηχε.

Να μη τα πολυλογούμε είναι οι δυο ώρες που θα θυμάμαι σε όλη τη ζωή μου. Μόλις τέλειωσε η βάρδια, ο αξιωματικός μας, είπε να κλάψουμε ελεύθερα, αλλά να προσέχουμε τις κάμερες.

Η μάνα μου με πήρε κλαίγοντας στο κινητό και μου είπε ότι δεν έχω κουρευτεί καλά. Πήγαμε στο Προεδρικό, φορέσαμε τα πολιτικά με τον συνάδελφο και πήγαμε να πάρουμε το μετρό να πάμε σπίτια μας να ξεκουραστούμε.

Και τότε την πατάμε. Σκάνε 3 φωτοβολίδες κρότου λάμψης πάνω στον συνάδελφο και σωριάζεται κάτω και μένα σκάει στο κεφάλι μου ένα μάρμαρο Πεντέλης που έγραφε "Κορυτσά" και εκτός των άλλων, με κουρεύει με την ψιλή, εκτός από το ότι σωριάζομαι κι εγώ κάτω.

Όταν άνοιξα τα μάτια με είχαν μέσα στο Μετρό, σε ένα βαγόνι, ενός συρμού, που με πήγαινε Ευαγγελισμό. Και πάνω μου ήταν ένας ελεγκτής με λάπτοπ, που με ρωτούσε αν είχα ακυρώσει εισιτήριο για τη διαδρομή. Έμεινα να τον κοιτάω. Ευτυχώς που είμαι εκπαιδευμένος και γι' αυτό..."

πηγή : pamelouketo