Μια καραβιά βιβλία για ακρίτες

Κοντά στις τρεις χιλιάδες πλησιάζουν τα βιβλία (2.771) τα οποία συγκέντρωσε ο Σύλλογος 

Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών κατά τη διάρκεια της φετινής 34ης Γιορτής Βιβλίου, στο Ζάππειο, για τις δανειστικές βιβλιοθήκες δύο ακριτικών...

νησιών.

Τα ονόματά τους: Δημοτική Βιβλιοθήκη Λέρου και Δημοτική Βιβλιοθήκη Λειψών. Ηταν μια πρωτοβουλία που βασίστηκε στην καλή θέληση των επισκεπτών της έκθεσης. Το μεγαλύτερο μέρος των προσφερόμενων βιβλίων το κάλυψαν οι μαθητές και οι μαθήτριες, αλλά και πολλοί «ανώνυμοι» επισκέπτες.

Οι ακρίτες νησιώτες έχουν συνείδηση ευγένειας, δεν είναι οι καλοί και αγαθοί «άξεστοι». Δεν υπάρχει καλύτερος αυτόπτης μάρτυρας για τη συμπεριφορά τους από τον ίδιο τον βιβλιοθηκονόμο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λέρου. Ο Δημήτρης Σταματέλος θυμάται ένα χαρακτηριστικό ενσταντανέ: «Ο γιος ενός ψαρά είναι τακτικό μέλος της βιβλιοθήκης μας. Ο πατέρας του ήρθε μια μέρα και ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση των βιβλίων που είχε δανειστεί ο γιος του. Η αιτία της καθυστέρησης; Ο "μικρός" είχε πάει για ψάρεμα και λόγω της κακοκαιρίας είχε αποκλειστεί. Πάντως, να ξέρετε πως τα επιστρεφόμενα βιβλία έχουν επάνω τους τα ίχνη της άμμου και μυρωδιές αντηλιακών».

Τα «θαλασσινά» βιβλία ανακαλούν συνειρμικά στον Δημήτρη Σταματέλο την ημερολογιακή σημείωση του Γιώργου Σεφέρη από την εντύπωση που του προκάλεσε το συννεφιασμένο Λονδίνο: «Επισκέπτομαι τους τόπους που οι άνθρωποι διαβάζουν εξ ανάγκης». Η αντίστιξη του «αγωνιστή» της Λέρου: «Εδώ οι άνθρωποι διαβάζουν κάτω από το φως του ήλιου».

Εν τω μεταξύ, η αποστολή των βιβλίων από την Αθήνα έφθασε στον προορισμό της. Πρώτα, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Λέρου. Εχει αρχίσει ήδη η καταμέτρησή τους, για να πάνε ακριβώς τα μισά στη Δημοτική Βιβλιοθήκη των Λειψών. Η ανταπόκριση είχε την αμεσότητα της είδησης στο απομονωμένο νησί. Παιδάκια σαν από φωτογραφίες της Βούλας Παπαϊωάννου - έτρεξαν στα καλντερίμια για να συναντήσουν τους άγνωστους φίλους τους, τα καινούργια βιβλία.

Ακούστηκε ένα «Αααααααα!» και πέσανε επάνω να τα «φάνε». Οι ηλικιωμένοι βάδιζαν αργά. Ομως, κι αυτοί ήθελαν να τα αγγίξουν. Οι ηλικίες των εργαζομένων και των εργατικών μπορούσαν να περιμένουν. Ηταν εκείνη την ώρα στις ψαρόβαρκές τους, στα χωράφια τους, στις υπηρεσίες τους.

Και τα δύο νησιά, παρ' όλο που είναι ακριτικά και θα ,πρεπε να έχουν προνομιακή μεταχείριση από την πολιτεία, παραμένουν θεατές της Ιστορίας. Ο πληθυσμός στην πλειονότητά του αποτελείται από αγρότες και ψαράδες. Αν κρίνουμε όμως από τον αριθμό των βιβλίων που δανείζονται από τις δημοτικές βιβλιοθήκες, η μάθηση γι' αυτούς είναι ένας τρόπος αυτογνωσίας.

Ο βιβλιοθηκονόμος Δημήτρης Σταματέλος έφθασε στο νησί το 2009 και ανέλαβε το δύσκολο έργο της οργάνωσης της βιβλιοθήκης, που πρωτολειτούργησε το 1952 σ' ένα θαυμάσιο αρχιτεκτόνημα, στη Δημογεροντία της Λέρου. Οι τίτλοι της βιβλιοθήκης ανέρχονται σήμερα σε δεκαπέντε χιλιάδες. «Παρ' όλα αυτά», διαπιστώνει, «το κτίριο δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες». Χρειάζεται βελτιώσεις με τους όρους των νέων τεχνολογιών. Ευτυχώς που επενδύουν οι ντόπιοι την ψυχούλα τους. Δεν είναι ένα «νεκρό» οίκημα: «Η ανταπόκριση του λαού της Λέρου ήταν ανέλπιστα θετική. Αρχισε να χρησιμοποιεί τη βιβλιοθήκη όλο και πιο συχνά και πολλοί αναγνώστες δωρίζουν βιβλία που έχουν διαβάσει, ώστε να μοιραστούν με τους υπόλοιπους κατοίκους την απόλαυση της ανάγνωσης».

πηγή : www.enet.gr